Hüzün mevsimidir aslında kış
En çok kışın özlenir uzaktakiler.
En çok kışın beklenir gelmeyenler.
Kış mevsimi hüzün mevsimidir aslında, kış mevsimi yalnızlık…
Sonbaharın, camdan cama konuşan son kadınları da kapıları pencereleri kapatıp içeri girdiğinde, kapalı kapılar ardında sobalar ateşlendiğinde, işte tam o zaman başlar birilerinin yalnızlık mevsimi…
Ağır ağır hüzün çiselemeye başlar kara bulutlardan. Soğuk, tenine nasıl işlerse; yalnızlık da öyle işler içine.
Ayten Hanım da soğuk bir kış gecesinde bekledi yine her geceki gibi vefasız kızını. Gelmeyeceğini bile bile pencereden ayıramadı gözlerini. Sulu kar vardı dışarıda. Işıkları yanan pencereler, eve yetişmek için koşturan insanlar. Herkesin bir geleni vardı. Herkesin bir beklediği. Bir tek o yalnızdı sanki. Kışın daha zor oluyordu beklemek. Uzun geceler geçmek bilmiyordu. Soğuktu ve onun üşümüş yüreğini ne sobalar ne de kat kat battaniyeler ısıtabilirdi. Kış yalnızlık demekti onun için. Kış hüzün, kış beklemekti…
Gelelim nasıl yapıldığına…
Öncelikle koltuğu yapmakla başladım. Deri parçası kullanarak kapladım.
Takı malzemelerinden ve polimer kilden ayna yaptım. Balsa plakadan kesip eskitme yapığım parçalarla bir konsol yaptım. Photoshop’ta örgü kitabı tasarladım, bastırıp kitap haline getirdim. Kumaş üzerine halı baskısı yaptırdım.
Çıtalardan çerçeveler, balsadan antika saat yaptım.
Antika telefonu polimer kilden yaptım. Kalorifer peteğini yapmak için ise pipet kullanıp metalik sprey boya ile boyadım. Odanın yapımında pvc plaka kullandım, zeminini keçe ile kapladım.
Polimer kil ile oluşturduğum kadın figürünün giysilerini kumaştan yapıp yakasını dantel ile süsledim, ham keçeden saçlarını yaptım. Plastik kediyi keçe ile tüylendirerek hazırladım. Örgü parçasını da bu minik şişlerle ördüm.
Yarışma duyurusunu yaptığım link ise burada.