Bir cesaret 10 yıldır açmadığım makinemi açtım!
Merhaba, 10marifet’i bir süredir takip ediyorum, bayıldımm:) Ben de açtım sonunda dikiş makinemi. 10 yıl önce annemin zorlamasıyla kendi söküğümü dikmeye başladım. Perde, çarşaf ve kolay bol paça pantalon diktim. (pantolon dediğime bakmayın, şalvardan hallice işte) Tek bildiğim düz dikiş ve teğelden ibaretti. Bunları bile annemin süpervizörlüğünde yapmıştım. Ona rağmen anneannemin bana ben 6 aylıkken çeyiz olsun diye aldığı dikiş makinesi İstanbul’daki evimde öylesi duruyordu, üstünde güzel bir örtüyle tabii 
Geçen ay yeni bir eve taşınıp briz perde ihtiyacı olunca önce perdeciye gittim. Perdeci dünyanın en güzel sanat eserlerini tasarlayan ART-İST olarak bana çok yüksek fiyat verdi. Normalde düşünmez, uğraşmak istemez, başka bir fiyat daha alayım demez tamam yapın der, parayı verirdim. Ama o gün her ne olduysa yapmadım. Her müsibette bir hayır var derler ya. İşte o gün açtım dikiş makinemi ve başladım dikişe, korka korka.
2 saat sonra baktım ki benim mutfak perdeleri bitmiş. Hemen atladım arabaya Koçtaş’tan aldım briz çubuklarını. İşte sonuç… (Tabii bir set daha dikeceğim, onlar daha iyi olacak) Ben bir başladım ya, durdurana aşkolsun. Arkasından gelenleri tek tek yazmak uzun sürecek fotoğraflarını ekliyorum.
Balkonum da güzelleşti.
Şimdi diyeceksiniz ki; “ne var bunlarda, hiç bilmeyen de yapar”. Bunu da neden söylediğimi bir sonraki postumda anlayacaksınız. Işık ve sevgi içinde olun:)
